On my way back home from the UP Lantern Parade, I rode a Philcoa bound jeepney. There were only two passengers, a "daing" vendor and me. The driver and the vendor were talking. This is how their conversation went.
Vendor: Ang lungkot ng pasko.
Driver: Ano?
Vendor: Ang lungkot ng pasko, tingnan mo walang mga ilaw oh....
Driver. Huwag mong sabihin yan. Huwag mo sabihing malungkot ang pasko. Yong kasama mo yung pamilya mo, mga anak mo, yung wala kang sakit sapat na yon para maging masaya ang Pasko. Eh ano ba naman kung hindi ka mayaman, marami diyan mayayaman nagkakautang, nagkakasakit nagpapactherapy.
Vendor: Ang lungkot ng pasko.
Driver: Ano?
Vendor: Ang lungkot ng pasko, tingnan mo walang mga ilaw oh....
Driver. Huwag mong sabihin yan. Huwag mo sabihing malungkot ang pasko. Yong kasama mo yung pamilya mo, mga anak mo, yung wala kang sakit sapat na yon para maging masaya ang Pasko. Eh ano ba naman kung hindi ka mayaman, marami diyan mayayaman nagkakautang, nagkakasakit nagpapactherapy.
...and the conversation went on. I was just there listening but deep inside my heart was skipping a beat.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento